Μια ολοκληρωμένη πρόταση για την Αμμόχωστο

Τα νέα τετελεσμένα που δημιουργεί η Τουρκία με το μερικό άνοιγμα των Βαρωσίων, καθιστούν επείγουσα και επιτακτική την ανάγκη μιας ολοκληρωμένης πρότασης της δικής μας πλευράς, για την Αμμόχωστο. Δεν επιτρέπονται, ούτε η περαιτέρω αδράνεια, αλλά ούτε και οι βεβιασμένες αντιδράσεις. Αντίθετα, πρέπει με ψυχραιμία να δούμε πως μπορούμε όχι μόνο να επιστρέψουμε στην πρότερη κατάσταση της “σταθερότητας”, η οποία ταυτόχρονα αποτελούσε και στασιμότητα, αλλά και πως να προχωρήσουμε στην υλοποίηση των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας. Τί εμπόδιζε την υλοποίηση των ψηφισμάτων, σαράντα τόσα χρόνια; Πως θα μπορούσαμε να υπερβούμε τα όποια εμπόδια; Και ποιο θα είναι το μέλλον της Αμμοχώστου, στη συνέχεια ; Οι διεθνείς εμπειρίες θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμες σε αυτές τις αναζητήσεις.

Τα ψηφίσματα του Σ.Α. και η μη εφαρμογή τους

Για το Βαρώσι σημαντικό κεκτημένο είναι οι αποφάσεις 550 και 789 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Είναι γνωστό πως τα δύο αυτά ψηφίσματα ζητούν την μεταβίβαση της περίκλειστης περιοχής των Βαρωσίων υπό τη διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών (550, 1984), καθώς και την επέκταση της περιοχής που βρίσκεται υπό των έλεγχο της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, έτσι που να συμπεριλάβει τα Βαρώσια (789, 1992) - με προφανή στόχο την επιστροφή των νόμιμων κατοίκων υπό συνθήκες ασφαλείας. Όμως αυτά τα ψηφίσματα ποτέ δεν εφαρμόσθηκαν και ακριβώς αυτό είναι το πρώτο που θα έπρεπε να μας προβληματίσει. Γιατί, άραγε, δεν εφαρμόστηκαν;

Ένας σημαντικός λόγος είναι πως δεν καθορίστηκε ούτε ο τρόπος/ μηχανισμός, αλλά ούτε και το πλαίσιο εφαρμογής των ψηφισμάτων αυτών (ποιος θα αναλάμβανε την εφαρμογή, με πιο χρονοδιάγραμμα, με ποιες εντολές αντιμετώπισης τυχόν προβλημάτων, κ.ο.κ.). Σε κάποιο βαθμό η ασάφεια αυτή σχετιζόταν με το γεγονός ότι γίνονταν συνεχώς παράλληλες προσπάθειες επίλυσης του “Κυπριακού προβλήματος” ως συνόλου, οπότε και εθεωρείτο πως στο ευρύτερο αυτό πλαίσιο θα λυνόταν και η επι μέρους πτυχή που αφορούσε στην Αμμόχωστο. Σε άλλες περιπτώσεις, όταν άλλοι πρότειναν την πρόταξη του θέματος της Αμμοχώστου, η δική μας πλευρά απέρριψε την προοπτική αυτή, φοβούμενη την “Αμμοχωστοποίηση” του Κυπριακού.

Ούτως ή άλλως, σημειώνουμε πως σύνηθης πρακτική των Ηνωμένων Εθνών είναι, τα ψηφίσματα που αφορούν στην τύχη μιας διαφιλονικούμενης περιοχής, να καθορίζουν και το ποιός και με ποιό τρόπο θα εφαρμόσει τις όποιες αποφάσεις. Για παράδειγμα, στην περίπτωση του αιτήματος ανεξαρτησίας της Ναμίμπιας, την οποία επιθυμούσε να συνεχίσει να ελέγχει η Νότιος Αφρική, το σχετικό ψήφισμα καλούσε τον Γ.Γ. να αναλάβει την αποστολή μεταβατικής ειρηνευτικής δύναμης, που θα αναλάμβανε τη διοίκηση και ασφάλεια της περιοχής, μέχρι να γίνουν ελεύθερες δημοκρατικές εκλογές για την ανάδειξη τοπικής πολιτικής εξουσίας, που να αναλάβει τη νόμιμη εξουσία (1989-1990).

Στην περίπτωση του Κόσσοβου, η μεταβατική περίοδος ήταν πολύ μεγαλύτερη (1999-2012), αφού και ο στόχος ήταν ευρύτερος - συγκεκριμένα “να εμπεδωθούν συνθήκες ειρηνικής και ομαλής ζωής για όλους τους κατοίκους του Κοσσόβου, καθώς και να προωθηθεί η περιφερειακή σταθερότητα στα δυτικά Βαλκάνια”. Ας σημειωθεί ότι στην περίπτωση αυτή μέρος του όλου έργου είχε αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω της “Αποστολής της Ε.Ε. για την Κυριαρχία του Κράτους Δικαίου στο Κόσσοβο“, η οποία αποστολή ανέλαβε την ευθύνη της αστυνομίας, των δικαστηρίων και των τελωνείων. Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι το αεροδρόμιο της πρωτεύουσας Πρίστινας τέθηκε κάτω από τη διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών, για να λειτουργήσει αυτόνομα από τις αντικρουόμενες δυνάμεις.

Στην περίπτωση της Βοσνίας, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τις μεγάλες εθνοτικές συγκρούσεις μεταξύ Σέρβων, Κροατών και Μουσουλμάνων-Βοσνίων, η ειρήνη επιτεύχθηκε μέσα από τις Συνθήκες του Νταίητον, οι οποίες συστέγασαν τα τρία μεγάλα εθνοτικά σύνολα σε δύο συστατικά κρατίδια (τους Κροάτες και Βόσνιους-Μουσουλμάνους στην Ομοσπονδία Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, και τους Σέρβους στη Σερβική Δημοκρατία). Τα δύο αυτά κρατίδια συναποτέλεσαν το χαλαρά συνενωμένο ομόσπονδο κράτος της Βοσνίας. Όμως οι εμπλεκόμενες δυνάμεις δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν για τη τύχη μιας μικρής περιοχής, στη βορειοανατολική άκρη της χώρας, όπου δέσποζε η πόλη του Μπρίσκο. Η κάθε πλευρά διεκδικούσε έντονα την περιοχή αυτή, για τους δικούς της λόγους (π.χ. οι Σέρβοι επειδή η περιοχή αυτή διέκοπτε την ενότητα του κρατιδίου τους, και οι υπόλοιποι επειδή θεωρούσαν υπεύθυνους τους Σέρβους για μεγάλης έκτασης εθνοκαθάρσεις στην περιοχή αυτή, οπότε και δεν είχαν εμπιστοσύνη να την αφήσουν στο δικό τους έλεγχο). Τελικά συμφωνήθηκε να ανατεθεί η απόφαση για το μέλλον της περιοχής σε ειδικά συστημένο διαμεσολαβητικό σώμα, αποτελούμενο από νομικούς διεθνούς εμβέλειας, το οποίο θα καθόριζε τη μορφή του καθεστώτος στο Μπρίσκο.

photo www.theguardian.com

Το προαναφερθέν σώμα αποφάσισε να λειτουργήσει το Μπρίσκο με αυτόνομο καθεστώς (χωρίς να ανήκει σε κάποιο από τα δύο συστατικά κρατίδια του ομόσπονδου κράτους της χώρας), υπό τη διοίκηση ειδικά διορισμένου Επόπτη των Ηνωμένων Εθνών. Είναι ενδιαφέρον ότι στα πλαίσια των Συνθηκών του Νταίητον είχε διοριστεί “Ανώτατος Εκπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών - Επόπτης για τη Βοσνία”, που είχε την απώτερη ευθύνη της διοίκησης και ασφάλειας της Βοσνίας, εκ μέρους των Η.Ε. Το διαμεσολαβητικό σώμα για το Μπρίσκο αποφάσισε το διορισμό ξεχωριστού αξιωματούχου για την διαφιλονικούμενη αυτή περιοχή: τον “Βοηθό του Εκπροσώπου των Ηνωμένων Εθνών - Επόπτη για το Μπρίσκο”. Δεκαπέντε περίπου χρόνια αργότερα, αφού η διευθέτηση λειτούργησε ικανοποιητικά και αφού εμπεδώθηκε η ομαλή λειτουργία των θεσμών, αναστάλθηκε ο διορισμός νέου Επόπτη, χωρίς να διακοπεί ο θεσμός (έτσι που αν χρειαστεί, να μπορεί να γίνει νέος διορισμός). Σήμερα το Μπρίσκο λειτουργεί σαν ομοσπονδιακή, αυτόνομη περιοχή και θεωρείται ένα αρκετά επιτυχημένο μοντέλο.

Η περίπτωση του Βαρωσίου

Οι πιο πάνω περιπτώσεις δείχνουν πιθανές κατευθύνσεις στις οποίες μπορούμε να κινηθούμε, στην περίπτωση των Βαρωσίων. Υπάρχουν, βέβαια, μεγάλες διαφορές μεταξύ των περιπτώσεων. Για παράδειγμα, στις πλείστες των περιπτώσεων που αναφέραμε οι αποφάσεις πάρθηκαν εν μέσω σοβαρών συγκρούσεων - ενώ στην περίπτωση μας έχουν μεσολαβήσει δεκαετίες ειρήνης, οπότε και εκλείπει η πίεση της άμεσης ανάγκης. Επίσης, στη δική μας περίπτωση εμπλεκόμενοι είναι μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη και ένα λιλιπούτειο κράτος - οπότε και τα υπόλοιπα κράτη δεν είναι εύκολο να αντιπαρατεθούν στην πρώτη, προς όφελος του δεύτερου.

Από την άλλη στην περίπτωση μας κάποιοι παράγοντες μπορούν να δράσουν θετικά. Πιο συγκεκριμένα, στην Κύπρο τυγχάνει ήδη να υπάρχει ειρηνευτική δύναμη των Η.Ε. (ΟΥΝΦΙΚΥΠ), από τις απαρχές της δικοινοτικής σύγκρουσης. Ήδη υπάρχει και αξιοποιείται (σε μικρό, έστω, βαθμό) ο θεσμός του Ειδικού Αντιπροσώπου για το Κυπριακό. Θα μπορούσαμε να θεμελιώσουμε τις παραπέρα προσπάθειες μας ζητώντας την άμεση αξιοποίηση των δύο αυτών θεσμών, ως ικανού μηχανισμού προς άμεση εφαρμογή των ψηφισμάτων 550 και 789 του Σ.Α. Για να γίνει αυτό θα πρέπει ο Γ.Γ. να προσθέσει τις ευθύνες για τα Βαρώσια στις αρμοδιότητες του Εκπροσώπου του, ή, ακόμη καλύτερα, να διορίσει ειδικό Βοηθό Εκπρόσωπο, ο οποίος να αναλάβει τα επιπρόσθετα καθήκοντα της ανοικοδόμησης της πόλης και της επιστροφής των νόμιμων κατοίκων, σε βάση πλήρους απασχόλησης, για μεγάλο χρονικό διάστημα - όσο θα χρειαστεί για την επιτυχή συμπλήρωση του όλου έργου.

Ο αξιωματούχος αυτός θα πρέπει να πλαισιωθεί απο ειδικό επιτελικό Γραφείο, που θα είναι απαραίτητο για την υλοποίηση του έργου της αναστύλωσης της περίκλειστης περιοχής, της επιστροφής των κατοίκων και της διασφάλισης της ομαλότητας. Στόχος θα πρέπει να είναι η αυτόνομη λειτουργία της περιοχής υπό την διοίκηση των τοπικών αρχών και την επίβλεψη του Επόπτη - Βοηθού Εκπροσώπου των Ηνωμένων Εθνών για την Αμμόχωστο. Το ειδικά αποσπασμένο τμήμα της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, το οποίο θα προωθηθεί στην περίκλειστη πόλη, θα παρέχει ασφάλεια και προστασία στους εμπλεκομένους. Θα πρέπει να ζητήσουμε από τον Γ.Γ. να αναθέσει ευρείες εξουσίες και καθήκοντα στον ειδικά διορισμένο “Εκπρόσωπο των Η.Ε. για την Αμμόχωστο”, έτσι που να είναι σε θέση να διαπραγματεύεται με τις εμπλεκόμενες πλευρές τις διάφορες πτυχές του όλου έργου. Μεταξύ των εξουσιών αυτών θα πρέπει να συμπεριληφθούν και εκείνες που αφορούν στην εξέταση των περιουσιακών ζητημάτων, με την αξιοποίηση ομάδας νομικών διεθνούς κύρους.

Πρέπει να θεωρηθεί ως δεδομένο ότι η ειρηνευτική αποστολή των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο δεν θα εξουσιοδοτηθεί με την άσκηση βίας, γιατί αυτή είναι μια σημαντική αρχή του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Οι μόνες ιστορικές εξαιρέσεις αφορούσαν σε σημαντικές ανθρωπιστικές κρίσεις (π.χ. γενοκτονίες, εθνοκαθάρσεις, άσκηση εξαιρετικής βίας) πράγμα που δεν ισχύει στην περίπτωση των Βαρωσίων, στην οποία ιδιαίτερο πρόβλημα είναι και το θέμα της μεγάλης παρέλευσης χρόνου που εξασθενεί την όποια επιχειρηματολογία περί της σοβαρότητας ή του επείγοντος της υπόθεσης. Οπότε και η εφαρμογή των ψηφισμάτων του Σ.Α. στην περίπτωση μας, θα πρέπει να επέλθει μέσα από πολιτικές διαδικασίες - οι οποίες εξυπακούουν συναινετικές διαδικασίες, διαπραγματεύσεις με τις ενδιαφερόμενες πλευρές, αμοιβαίες παραχωρήσεις και συμβιβασμούς. Ας μη ξεχνούμε ότι το ψήφισμα 789 αποτελούσε μέρος ενός ευρύτερου πλαισίου μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο πλευρών.

photo: mapcarta.com

Η ευρύτερη περιοχή Αμμοχώστου

Τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών αναφέρονται συγκεκριμένα στην περίκλειστη πόλη των Βαρωσίων και δεν ασχολούνται με την ευρύτερη περιοχή της Αμμοχώστου. Όμως τη σημασία της ανάγκης να δούμε την περιοχή ως ένα ευρύτερο σύνολο, έχουν αναδείξει διάφορες πλευρές, κυρίως άτομα και οργανώσεις που συνδέονται και γνοιάζονται για την περιοχή, τόσο ΕΚ όσο και ΤΚ. Το σκεπτικό των εισηγήσεων αυτών ξεκινά από την διαπίστωση ότι τόσο η περίκλειστη περιοχή, όσο και η περιοχή της Αμμοχώστου που αυτή τη στιγμή ελέγχεται από την τουρκική πλευρά, είναι πολύ μικρές και είναι δύσκολο να λειτουργήσουν αυτοτελώς, αποκομμένες η μια από την άλλη. Η Αμμόχωστος θα λειτουργούσε πιό σωστά ως ένα ενοποιημένο, ευρύτερο σύνολο, που να επεκτείνεται από τη Δερύνεια στο νότο, μέχρι το βόρειο άκρο της Σαλαμίνας. Σταδιακά θα μπορούσαν να προστεθούν και άλλες περιοχές, κοινή συναινέσει.

Κάθε επι μέρους περιοχή της ευρύτερης Αμμοχώστου θα κυβερνιέται αυτόνομα, από τις τοπικές αρχές της, αλλά θα συντονίζονται όλες απο μια κοινή / μικτή ανώτερη δημοτική αρχή, με ίση εκπροσώπηση ΕΚ και ΤΚ, υπό την επιτήρηση του Επόπτη - “Εκπροσώπου των Ηνωμένων Εθνών για την Αμμόχωστο”. Ο συντονισμός θα στοχεύει στον ενιαίο σχεδιασμό, προγραμματισμό και ανάπτυξη της ευρύτερης αυτής περιοχής, τη δημιουργία κοινών υποδομών (οδικό δίκτυο, αποχετευτικό σύστημα, δημόσιους χώρους, κ.ο.κ.), αλλά και στην συνεργασία, τις κοινές δραστηριότητες και την ανάπτυξη μιας ενιαίας δημόσιας σφαίρας επικοινωνίας.

Ακριβώς επειδή δεν υπάρχει οποιαδήποτε απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, αλλά ούτε και των δύο μεγάλων εθνοτικών κοινοτήτων στην Κύπρο, για το ζήτημα αυτό, θα μπορούσε η περαιτέρω διερεύνηση του να ανατεθεί στον “Επόπτη - Εκπρόσωπο των Η.Ε. για την Αμμόχωστο”, στο πλαίσιο της συνολικής αποστολής του συγκεκριμένου αξιωματούχου. Υπάρχουν ήδη επεξεργασμένες μελέτες και προτάσεις για το θέμα, που αναδεικνύουν τα οφέλη από την συνεργασία των δύο κοινοτήτων, σε μια ευρύτερη Αμμόχωστο - π.χ. της Δικοινοτικής Πρωτοβουλίας για την Αμμόχωστο, της δικοινοτικής ομάδας ακαδημαϊκού διαλόγου (CAD), και των τριών επιφανών πολιτών Αμμοχώστου.

Ποια θα ήταν τα οφέλη αυτά; Κατ’ αρχήν, στην ευρύτερη περιοχή Αμμοχώστου, υπό την επιτήρηση του αξιωματούχου-Επόπτη των Ηνωμένων Εθνών, θα μπορεί να ισχύει εξ αρχής το ευρωπαϊκό κεκτημένο, πράγμα που θα βοηθούσε την ΤΚ κοινότητα όσον αφορά στην εξοικείωση και αξιοποίηση από αυτήν των θεσμών της ΕΕ. Οι τεράστιες δαπάνες και επενδύσεις που θα απαιτούνται για την ανοικοδόμηση της πόλης, αλλά και την αναβάθμιση και ανάπτυξη ενιαίων υποδομών της ευρύτερης περιοχής, θα δημιουργήσουν αυξημένη οικονομική ευημερία και εκατοντάδες θέσεις εργασίας, ενώ θα προσφέρουν ευκαιρίες συνεργασίας ΕΚ και ΤΚ σε διάφορα επίπεδα και φόρα. Θα μπορέσει να λειτουργήσει νόμιμα το λιμάνι, με τη συνδιαχείριση ΕΚ και ΤΚ, πράγμα που θα επιτρέψει και την επέκταση της ζώνης ελεύθερου εμπορίου προς όφελος των ΤΚ, αλλά και όλης της Κύπρου γενικότερα. Πιθανώς να μπορούσε να λειτουργήσει και το αεροδρόμιο της Τύμπου, υπό την επιτήρηση του αντιπροσώπου των Η.Ε., οπότε και ξεπερνιέται το θέμα της αναγνώρισης της λεγόμενης ΤΔΒΚ (κάτι ανάλογο με την περίπτωση της Πρίστινα).

Πέρα από τα οικονομικά οφέλη θα υπάρξουν και πολλά κοινωνικο-πολιτικά, αλλά και πολιτιστικά κέρδη. Η Αμμόχωστος υπήρξε ιστορικά, την εποχή των σταυροφοριών, ένα από τα ισχυρότερα και πιο εύπορα κέντρα της Δύσης - ένα έσχατο σύνορο αλλά και μια γέφυρα προς τον κόσμο της Ανατολής, Θα μπορούσε να αναβιώσει και να ισχυροποιήσει την θέση της ως σύγχρονη γέφυρα των μεγάλων πολιτισμών. Με την έμφαση αυτή θα μπορούσε να ελκύσει κάποιο σημαντικό διεθνή θεσμό, να γίνει κέντρο κάποιου οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών ή της Ε.Ε. Ταυτόχρονα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε σημαντικό διεθνές κέντρο εμπορικών και πολιτιστικών συναλλαγών και ανταλλαγών.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι τις πιο πάνω απόψεις και ελπίδες ενστερνίζονται πολλοί Αμμοχωστιανοί, τόσο ΕΚ όσο και ΤΚ, αξίζει λοιπόν να διερευνηθούν με σοβαρότητα οι συναφείς δυνατότητες.

Το πρόβλημα ως ευκαιρία

Τα νέα τετελεσμένα που δημιουργεί η Τουρκική πλευρά, μπορεί να αποτελούν ένα μεγάλο πρόβλημα για την πλευρά μας, αλλά δημιουργούν ταυτόχρονα και μια ευκαιρία. Μας ευνοούν κάποιες συγκυρίες - η δυσφορία της Δύσης με την επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας, το ανανεωμένο ενδιαφέρον της Τουρκίας για στενότερες οικονομικές σχέσεις με την Ε.Ε., η άνοδος του Μπάιντεν στην ηγεσία της Αμερικής και οι ισχυρές του απόψεις για μια πολιτική που να εδράζεται στο διεθνές δίκαιο και στα ανθρώπινα δικαιώματα. Μπορούμε να αξιοποιήσουμε τις συγκυρίες αυτές και να προχωρήσουμε με τόλμη στα πιο πάνω βήματα που αφορούν την Αμμόχωστο.

Ταυτόχρονα θα πρέπει να στραφούμε με πιο μεγάλη αποφασιστικότητα στην επίλυση του Κυπριακού προβλήματος, ως συνόλου, γιατί μια αυτόνομη Αμμόχωστος, στη μακροχρόνια προοπτική, θα έχει νόημα μονάχα αν αποτελεί μια ομοσπονδιακή περιοχή. Αυτό το δεδομένο μπορεί να μας επιτρέπει κάποια σοβαρά πολιτικά οφέλη, όπως το να ξεφύγουμε από την αυστηρή διζωνικότητα. Υπενθυμίζουμε πως ένα από τα μεγάλα προβλήματα του υπό συζήτηση ομοσπονδιακού συστήματος στην Κύπρο, είναι η ύπαρξη δύο μόνο εταίρων : όποτε οι δύο διαφωνούν έντονα, θα δημιουργείται αδιέξοδο. Αν η Αμμόχωστος αποτελέσει αυτόνομη περιοχή, που θα υπάγεται κατευθείαν στην ομοσπονδιακή κεντρική αρχή, θα μπορούσε σε κάποιες περιπτώσεις να αποτελεί ένα τρίτο πόλο, που να βοηθά στην υπέρβαση των αδιεξόδων που θα δημιουργούνται όταν διαφωνούν οι δύο ζώνες/ περιοχές.

Κάτι ανάλογο ισχύει στην περίπτωση του Βελγίου, όπου υπάρχουν τρείς ομόσπονδες περιοχές: η Φλαμανδική Περιοχή, η Βαλλωνική Περιοχή, και ή Περιοχή των Βρυξελλών. Οι δύο πρώτες περιοχές ταυτίζονται σχεδόν απόλυτα με τις δύο μεγάλες κοινότητες (Φλαμανδική κοινότητα και Γαλλική κοινότητα, αντίστοιχα). Στις Βρυξέλλες, μια πόλη (την πρωτεύουσα), συνυπάρχουν και οι δύο μεγάλες κοινότητες. Αποτελεί μια αυτόνομη πολιτική οντότητα, όπου έχει σταδιακά αναπτυχθεί μια ιδιόμορφη ταυτότητα, με τα δικά της χαρακτηριστικά και απόψεις, οι οποίες δεν ταυτίζονται απόλυτα με τις θέσεις των δύο κύριων συστατικών κοινοτήτων. Η διαφοροποίηση αυτή βοηθά, σε κάποιες περιπτώσεις, στην υπέρβαση του αυστηρού δικοινοτισμού.

Η δημιουργία μιας αυτόνομης, τρίτης περιοχής, μπορεί λοιπόν να είναι ιδιαίτερα χρήσιμη από πολλές απόψεις και στη δική μας περίπτωση, προσφέροντας απρόσμενες νέες ευκαιρίες. Οπότε επιλύοντας ένα πρόβλημα, αυτό των Βαρωσίων, έχουμε την δυνατότητα να δημιουργήσουμε ευκαιρίες που να αφορούν την ευρύτερη Αμμόχωστο - και εν τέλει όλη την Κύπρο.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα:

• "Η Σημερινή της Κυριακής" (8 Αυγούστου 2021)